ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

ΣΥ­ΝΕ­ΝΤΕΥ­ΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΥ­ΛΕΥ­ΤΗ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΣΤΑΥ­ΡΟ ΚΟ­ΝΤΟ­ΝΗ

Posted by syrizazante on 05/09/2012 · Σχολιάστε 

Η κυ­βέρ­νη­ση δο­κι­μά­ζει τις α­ντο­χές της κοι­νω­νίας

Αν μι­λά­γα­με για πο­δό­σφαι­ρο θα λέ­γα­με ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση κά­νει κα­θυ­στέ­ρη­ση πε­ρι­μέ­νο­ντας να σφυ­ρί­ξει ο διαι­τη­τής τη λή­ξη του η­μι­χρό­νου. Όμως, η πο­λι­τι­κή και μά­λι­στα σε συν­θή­κες οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, δεν μπο­ρεί να α­κο­λου­θεί το πα­ρά­δειγ­μα μιας πο­δο­σφαι­ρι­κής ο­μά­δας. Η κυ­βέρ­νη­ση, φαί­νε­ται να τρέ­μει την α­ντί­δρα­ση της κοι­νω­νίας και ε­πι­χει­ρεί να κερ­δί­σει χρό­νο. Η συ­ζή­τη­σή μας με τον βου­λευ­τή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Σταύ­ρο Κο­ντο­νή πε­ρι­στρέ­φε­ται γύ­ρω α­πό την τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, τη στά­ση της κοι­νω­νίας και την πο­λι­τι­κή της α­ρι­στε­ράς και ι­διαί­τε­ρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε
η Ιωάν­να Δια­λει­σμά

Πριν τις κα­λο­και­ρι­νές δια­κο­πές γρά­φα­με στην πρώ­τη σε­λί­δα της Επο­χής «καύ­σω­νας το φθι­νό­πω­ρο». Έχει βά­ση αυ­τή η ε­κτί­μη­ση;
Θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης. Η κυ­βέρ­νη­ση πο­λι­τεύε­ται κρυ­πτό­με­νη. Αν ε­ξαι­ρέ­σου­με δύο τρία ζη­τή­μα­τα, που η κυ­βέρ­νη­ση έ­δει­ξε το πρό­σω­πό της, δεν έ­χει υ­λο­ποιή­σει την πο­λι­τι­κή της.

Ναι, αλ­λά η κοι­νω­νία έ­χει σα­φή δείγ­μα­τα γρα­φής.
Τα βλέ­πει μέ­σω α­ντι­κρουό­με­νων διαρ­ροών, μέ­σω δη­μο­σιο­γρα­φι­κών πλη­ρο­φο­ριών.

Η κοι­νω­νία προσ­δο­κά ό­τι θα δια­ψευ­στούν, ό­τι θα υ­πάρ­ξει θε­τι­κή έκ­πλη­ξη;
Η προ­πα­γαν­δι­στι­κή μη­χα­νή της κυ­βέρ­νη­σης και της τρόι­κας ε­σω­τε­ρι­κού βά­ζει σε δο­κι­μα­σία την κοι­νω­νία, παί­ζει με την α­γω­νία, με τις ελ­πί­δες της. Εί­δα­τε τι έ­γι­νε με τις α­γρο­τι­κές συ­ντά­ξεις; Ενώ υ­πήρ­χαν διαρ­ροές για μείω­ση των α­γρο­τι­κών συ­ντά­ξεων κα­τά 30 ευ­ρώ για τον κά­θε συ­ντα­ξιού­χο, βλέ­πο­ντας ό­τι το κέρ­δος εί­ναι μη­δα­μι­νό, πή­ραν πί­σω το μέ­τρο προ­σπα­θώ­ντας μά­λι­στα να δώ­σουν την ε­ντύ­πω­ση φι­λο­λαϊκού εν­δια­φέ­ρο­ντος και ευαι­σθη­σίας. Η στά­ση της κυ­βέρ­νη­σης στο συ­γκε­κρι­μέ­νο θέ­μα δεί­χνει τον τρό­πο που πο­λι­τεύε­ται. Παί­ζει κρυ­φτού­λι, δεν μι­λά­ει κα­θα­ρά, δεν ψη­φί­ζει νό­μους που α­φο­ρούν την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα του πο­λί­τη. Η κοι­νω­νία για να δρά­σει πρέ­πει να έ­χει α­πέ­να­ντί της συ­γκε­κρι­μέ­να πράγ­μα­τα που να α­φο­ρούν τη ζωή της, τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις…

Η ΔΕΘ θα εί­ναι μια πρώ­τη δο­κι­μα­σία για κυ­βέρ­νη­ση και κοι­νω­νία;
Προ­φα­νώς και πρέ­πει να δώ­σου­με ι­διαί­τε­ρο βά­ρος. Αλλά δεί­τε: στη ΔΕΘ για πρώ­τη φο­ρά δεν θα πά­ει ο πρω­θυ­πουρ­γός. Και αυ­τή η κί­νη­ση εί­ναι στο πλαί­σιο της ί­διας στρα­τη­γι­κής. Έχου­με μια κυ­βέρ­νη­ση και έ­ναν πρω­θυ­πουρ­γό που κρύ­βο­νται. Έχουν γί­νει ε­πε­ρω­τή­σεις που α­φο­ρούν τον πρω­θυ­πουρ­γό και αυ­τός δεν α­πα­ντά, δεν υ­πάρ­χει, δεν εμ­φα­νί­ζε­ται. Σή­με­ρα συ­ζη­τή­θη­καν στη Βου­λή οι ε­πα­φές του πρω­θυ­πουρ­γού με Μέρ­κελ και Ολά­ντ. Δεν ήρ­θε ο κ. Σα­μα­ράς. Συ­ζη­τεί­ται το σκάν­δα­λο της Ζί­με­νς και ο πρω­θυ­πουρ­γός α­που­σιά­ζει.

Ο κα­πι­τα­λι­σμός τρώει τα παι­διά του

Προ­ε­κλο­γι­κά υ­πήρ­χε μια διά­χυ­τη αί­σθη­ση ό­τι εάν κέρ­δι­ζαν τις ε­κλο­γές οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, η Μέρ­κελ και οι σύμ­μα­χοί της θα έ­κα­ναν κά­ποιο δώ­ρο στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση για να στα­θεί. Δεν έ­χου­με δει, ό­μως, μια τέ­τοια κί­νη­ση.
Ο κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι α­δη­φά­γος. Τρώει και τα παι­διά του. Μπρο­στά στην α­νά­γκη ε­πέ­λα­σής του δεν δια­πραγ­μα­τεύε­ται. Την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση η τρόι­κα την α­ντι­με­τω­πί­ζει ως υ­παλ­λη­λι­κό προ­σω­πι­κό. Εί­δα­τε τι έ­γι­νε με το τα­ξί­δι του πρω­θυ­πουρ­γού σε Γερ­μα­νία και Γαλ­λία. Απο­δεί­χτη­κε μια με­γά­λη φού­σκα που έ­σκα­σε στα χέ­ρια του. Έδω­σε τα πά­ντα και δεν πή­ρε τί­πο­τα. Έφτα­σε στο ση­μείο να κά­νει και αυ­το­κρι­τι­κή για την α­ντι­μνη­μο­νια­κή του στά­ση ό­ταν ή­ταν αρ­χη­γός της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης.

Η προ­πα­γάν­δα της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας ό­τι α­πέ­να­ντί της έ­χει το λό­μπι της δραχ­μής, α­κου­μπά σε υ­παρ­κτές α­νη­συ­χίες;
Όσο περ­νά­ει ο και­ρός η προ­πα­γάν­δα αυ­τή, ε­πί της ου­σίας, χά­νει έ­δα­φος. Ευ­ρύ­τε­ρα στρώ­μα­τα της κοι­νω­νίας που φτω­χο­ποιού­νται, ση­μειώ­νουν με εκ­κω­φα­ντι­κό τρό­πο ό­τι δεν τους εν­δια­φέ­ρει το νό­μι­σμα. Μέ­νουν βέ­βαια ε­κεί. Εμείς λέ­με ό­τι το ζή­τη­μα εί­ναι η πο­λι­τι­κή. Μας εν­δια­φέ­ρει και το νό­μι­σμα, μας εν­δια­φέ­ρει πρω­τί­στως, ό­μως, η πο­λι­τι­κή. Ως προς την κοι­νω­νία, υ­πάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές τα­χύ­τη­τες, δια­φο­ρε­τι­κοί προ­βλη­μα­τι­σμοί. Υπάρ­χουν αυ­τοί που φο­βού­νται, που τους εν­δια­φέ­ρει το νό­μι­σμα, η ευ­ρω­παϊκή προο­πτι­κή. Υπάρ­χουν αυ­τοί που α­δια­φο­ρούν, που αι­σθά­νο­νται ό­τι δεν έ­χουν να χά­σουν τί­πο­τα για­τί τα έ­χουν χά­σει ό­λα.

Η α­πά­ντη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Ποια εί­ναι η α­πά­ντη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυ­τούς τους φό­βους;
Πρέ­πει να ξα­να­θέ­σου­με με κα­θα­ρό τρό­πο το σύν­θη­μά μας, που υ­πο­βαθ­μί­στη­κε στην πο­ρεία, «κα­μία θυ­σία για το ευ­ρώ». Ταυ­τό­χρο­να να πού­με κα­θα­ρά ποιοι εί­ναι αυ­τοί που ο­δη­γούν τη χώ­ρα στη χρεω­κο­πία.

Το «κα­μία θυ­σία για το ευ­ρώ» στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες μή­πως ση­μαί­νει ε­πι­στρο­φή στη δραχ­μή;
Πρώ­τα α­π΄ ό­λα ση­μαί­νει μά­χη μέ­σα στην ευ­ρω­ζώ­νη. Να κρα­τη­θεί η χώ­ρα, με άλ­λους ό­ρους ό­μως, μέ­σα στην ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση και το ευ­ρώ.

Υιο­θε­τείς την ά­πο­ψη ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χα­σε ι­στο­ρι­κή ευ­και­ρία στις ε­κλο­γές;
Έχα­σε μια ευ­και­ρία η κοι­νω­νία. Η ο­λο­κλή­ρω­ση της πο­λι­τι­κής των α­πο­κρα­τι­κο­ποιή­σεων, του ξε­που­λή­μα­τος του δη­μό­σιου πλού­του, στε­ρεί α­πό τον ελ­λη­νι­κό λαό τρο­με­ρές δυ­να­τό­τη­τες. Και η κυ­βέρ­νη­ση που θα δια­δε­χτεί τη ση­με­ρι­νή θα έ­χει αυ­ξη­μέ­νες δυ­σκο­λίες. Θα πρέ­πει να ε­πα­να­κτη­θεί αυ­τός ο πλού­τος, ο ο­ποίος εκ­ποιεί­ται σή­με­ρα για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί.

Μι­λάς για αυ­ξη­μέ­νες δυ­σκο­λίες, αλ­λά υ­πάρ­χουν πολ­λοί που υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι το μό­νο που μπο­ρεί να κά­νει μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς εί­ναι η δια­χεί­ρι­ση της α­πό­λυ­της φτώ­χειας της κοι­νω­νίας.
Αν μεί­νει στη λο­γι­κή της δια­χεί­ρι­σης, θα α­πο­τύ­χει. Αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να εί­ναι κυ­βέρ­νη­ση ρή­ξεων και α­να­τρο­πών. Θα χρεια­στεί να πεί­σει την κοι­νω­νία, σε ι­δε­ο­λο­γι­κό ε­πί­πε­δο, ό­τι αυ­τό που πά­ει να κά­νει δεν εί­ναι η δη­μιουρ­γία ε­νός συ­γκε­ντρω­τι­κού κρά­τους, με κρα­τι­κο­δίαι­τους κομ­μα­τι­κούς υ­παλ­λή­λους. Δεν εί­ναι μια ε­πα­νά­λη­ψη με άλ­λα πρό­σω­πα. Θέ­λου­με να δη­μιουρ­γή­σου­με μια νέα κοι­νω­νία.

Ασκεί­ται κρι­τι­κή α­πό μέ­λη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι με­τε­κλο­γι­κά υ­πάρ­χει α­δρά­νεια. Την υιο­θε­τείς αυ­τή την κρι­τι­κή;
Όχι, εί­ναι ά­δι­κη. Εάν εί­χα­με μια κυ­βέρ­νη­ση, η ο­ποία πο­λι­τευό­ταν με κα­θα­ρούς ό­ρους και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πε­ρί­με­νε στη γω­νία α­δρα­νής να πέ­σει α­πό μό­νη της η κυ­βέρ­νη­ση, τό­τε ό­σοι α­σκούν κρι­τι­κή θα εί­χαν δί­κιο. Η κυ­βέρ­νη­ση, ό­πως εί­πα, δεν πραγ­μα­τώ­νει το πρό­γραμ­μά της, κρύ­βε­ται, υ­πάρ­χει αμ­φι­ση­μία. Υπάρ­χουν οι πε­ρί­φη­μες συ­νι­στώ­σες της κυ­βέρ­νη­σης. Μέ­χρι τώ­ρα α­κού­γα­με για τις συ­νι­στώ­σες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά η κυ­βέρ­νη­ση έ­χει να α­ντι­με­τω­πί­σει τις πο­λυ­ποί­κι­λες συ­νι­στώ­σες που λει­τουρ­γούν στο ε­σω­τε­ρι­κό της.

Ανα­φέ­ρε­σαι σε ΠΑ­ΣΟΚ και ΔΗ­ΜΑ­Ρ;
Ναι, ε­νώ ε­πί της ου­σίας λει­τουρ­γούν ως ε­πι­τρο­πές στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας, προς τα έ­ξω ε­πι­χει­ρούν να εμ­φα­νί­σουν έ­να φι­λο­λαϊκό πρό­σω­πο και ό­τι δή­θεν δί­νουν μά­χες υ­πέρ των λαϊκών συμ­φε­ρό­ντων.

Κά­ποιοι που α­σκούν αυ­τή την κρι­τι­κή φέρ­νουν ως πα­ρά­δειγ­μα τη Χρυ­σή Αυ­γή, που α­κό­μα και μέ­σα στον Αύ­γου­στο εί­χε έ­ντο­νη «κι­νη­μα­τι­κή» δρα­στη­ριό­τη­τα. Έπαι­ξε ρό­λο στο πο­γκρόμ ε­να­ντίον των με­τα­να­στών κ.λπ.
Πέ­ρα α­πό κά­ποιες κο­ρώ­νες για το με­τα­να­στευ­τι­κό και για την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δεν έ­χουν κά­νει κά­τι άλ­λο. Κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, ου­σια­στι­κά εί­ναι σχε­δόν α­νύ­παρ­κτοι. Κά­ποια ι­διαί­τε­ρη δρά­ση ε­ντός ή ε­κτός κοι­νο­βου­λίου δεν έ­χω δει.

Η Συν­διά­σκε­ψη

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­χω­ρά­ει προς τη συν­διά­σκε­ψή του, που θα εί­ναι έ­να πρώ­το βή­μα προς τη με­τα­τρο­πή σε ε­νιαίο κόμ­μα. Οι προσ­δο­κίες εί­ναι με­γά­λες. Με­τά τις ε­κλο­γές εί­χε φα­νεί μια ι­διαί­τε­ρη δυ­να­μι­κή. Η δυ­να­μι­κή αυ­τή δια­τη­ρεί­ται;
Τη δυ­να­μι­κή αυ­τή την εί­χα­με δει και στο πα­ρελ­θόν. Τό­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπό­ρε­σε να α­ντα­πο­κρι­θεί. Τραυ­μά­τι­σε τον κό­σμο που μας πα­ρα­κο­λου­θού­σε. Σή­με­ρα, ό­μως, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει κα­τα­φέ­ρει να πε­τύ­χει δύο βα­σι­κά πράγ­μα­τα. Σε ι­δε­ο­λο­γι­κό ε­πί­πε­δο έ­χει συ­νε­νώ­σει έ­να ευ­ρύ­τε­ρο φά­σμα στη βά­ση της α­να­σύν­θε­σης και της ε­νό­τη­τας της α­ρι­στε­ράς. Το δεύ­τε­ρο έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με την α­κραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ε­πί­θε­ση. Με βά­ση αυ­τή την α­κραία ε­πί­θε­ση κα­τά­φε­ρε να συ­σπει­ρώ­σει σε τα­ξι­κή βά­ση ευ­ρύ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που στο πα­ρελ­θόν εί­χαν μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά. Στις νέες συν­θή­κες, ό­μως, μέ­σα α­πό το ρι­ζο­σπα­στι­κό λό­γο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μέ­σα α­πό την πο­λι­τι­κή και την κι­νη­μα­τι­κή του δρά­ση, βρή­καν πο­λι­τι­κό εκ­φρα­στή. Θα πρέ­πει, ό­μως, να α­να­γνω­ρί­σου­με ό­τι αυ­τή η τα­ξι­κό­τη­τα εί­ναι ρευ­στή. Για­τί δη­μιουρ­γή­θη­κε ε­ξαι­τίας της βίαιης ε­πί­θε­σης που δέ­χτη­καν τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα. Τι ση­μαί­νει αυ­τό; Ότι δεν υ­πάρ­χει στα­θε­ρή τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και ι­δε­ο­λο­γι­κό υ­πό­βα­θρο. Εδώ εί­ναι το κλει­δί. Θα χρεια­στεί πολ­λή δου­λειά, ώ­στε να μην α­πο­κο­πού­με α­πό αυ­τά τα στρώ­μα­τα.

Υπάρ­χει, ό­μως, και η λο­γι­κή της α­νά­θε­σης…
Η ε­πι­τυ­χία του εγ­χει­ρή­μα­τος, θα εί­ναι να πεί­σου­με τον κό­σμο να ε­νταχ­θεί, να πά­ρει μέ­ρος ε­νερ­γά στην προ­σπά­θειά μας. Δεν υ­πάρ­χει άλ­λος τρό­πος πέ­ρα α­πό την ορ­γά­νω­ση.

Εί­ναι ευ­χή, προσ­δο­κία;
Εί­ναι ε­κτί­μη­ση που προ­κύ­πτει και α­πό την πε­ριο­χή μου τη Ζά­κυν­θο.

Από τι ε­ξαρ­τά­ται;
Από τη δρά­ση τη δι­κή μας και τη διά­θε­ση μας να μι­λή­σου­με α­νοι­χτά και συ­ντρο­φι­κά με αυ­τόν τον κό­σμο. Υπάρ­χει κό­σμος που μας ψά­χνει, που θέ­λει να μι­λή­σει πο­λι­τι­κά μα­ζί μας.

Ενστερ­νί­ζε­σαι τους φό­βους που υ­πάρ­χουν και ε­ντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μιας στα­δια­κής συ­ντη­ρη­τι­κο­ποίη­σης του; Η εί­σο­δος νέων αν­θρώ­πων, με άλ­λη κουλ­τού­ρα και χω­ρίς τις α­ρι­στε­ρές ι­δε­ο­λο­γι­κές α­φε­τη­ρίες δεν θα μπο­ρού­σε να ο­δη­γή­σει σε με­τάλ­λα­ξη;
Δεν φο­βά­μαι τη συμ­με­το­χή του κό­σμου. Αντί­θε­τα, θα έ­λε­γα ό­τι ελ­πί­ζω α­πό αυ­τή τη συμ­με­το­χή, α­πό αυ­τό το κοι­νω­νι­κό ρεύ­μα που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί. Εμείς θα πρέ­πει να συ­ζη­τή­σου­με πώς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα γί­νει έ­να κόμ­μα α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό, πως θα ορ­γα­νώ­σει τις α­ντι­στά­σεις, τους α­γώ­νες, την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Πως θα κα­τα­φέ­ρει να κρα­τή­σει τον α­ρι­στε­ρό και τον ε­πα­να­στα­τι­κό του χα­ρα­κτή­ρα και ταυ­τό­χρο­να να γί­νει πιο λαϊκός, πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός. Χρεια­ζό­μα­στε, λοι­πόν, έ­να α­νοι­χτό κόμ­μα με σα­φή, ό­μως, ι­δε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα.

Ανή­κεις, ως μέ­λος της Α­ΚΟ­Α, στο ρεύ­μα του α­να­νεω­τι­κού κομ­μου­νι­σμού. Η συ­νύ­παρ­ξη με κό­σμο με τό­σο δια­φο­ρε­τι­κές ι­δε­ο­λο­γι­κές α­φε­τη­ρίες σε προ­βλη­μα­τί­ζει;
Προ­σω­πι­κά έ­χω ε­μπι­στο­σύ­νη στις ι­δέες μας και πι­στεύω ό­τι ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι, κυ­ρίως νέ­οι άν­θρω­ποι, α­να­κα­λύ­πτουν ι­δέες που τό­σο πο­λύ εί­χαν συ­κο­φα­ντη­θεί το προ­η­γού­με­νο διά­στη­μα. Βλέ­πω νέα παι­διά να προ­σεγ­γί­ζουν την κομ­μου­νι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γία, α­κό­μα και την κομ­μου­νι­στι­κή ορ­γά­νω­ση με έ­να τρό­πο α­πό­λυ­τα θε­τι­κό, που ε­μέ­να με συ­γκι­νεί. Το 1986 λοι­δω­ρη­θή­κα­με για­τί υ­πε­ρα­σπι­στή­κα­με τον κομ­μου­νι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα του ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού. Σή­με­ρα βλέ­που­με ό­τι υ­πάρ­χει μια κόκ­κι­νη κλω­στή που συν­δέει ε­κεί­νη την προ­σπά­θεια με τις α­να­ζη­τή­σεις χι­λιά­δων νέων αν­θρώ­πων, που σε συν­θή­κες οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και ό­ξυν­σης των κοι­νω­νι­κών α­ντι­θέ­σεων, μι­λούν α­νοι­χτά για την κομ­μου­νι­στι­κή α­πε­λευ­θέ­ρω­ση.

Πηγή: Εφημερίδα «Εποχή»