ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

Του Ηλία Β. Μακρή
Οι τελευταίες εξελίξεις με τον εισαγγελέα και τις προσαγωγές των απεργών στη Χαλυβουργική, το σκάνδαλο του ξεπουλήματος της ΑΤΕ και την εμφυλιοπολεμική τακτική της κυβερνώσας, εθνικής τρόικας με το μεταναστευτικό και με αρωγό τη Χ.Α, κυριαρχούν στο πολιτικό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο. Ωστόσο, στην μικρή, τοπική μας κοινωνία αρχίζει πρόσθετα να απασχολεί και να προβληματίζει η ενδεδειγμένη στάση που πρέπει να κρατήσει ο βουλευτής της Αριστεράς σε θέματα δημοσίων εμφανίσεων κάτι που έχει απασχολήσει και τον γράφοντα.
Ο βουλευτής ως θεσμικός παράγοντας συμμετέχει εθιμοτυπικά και πολλές φορές βάση πρωτοκόλλου, σε εορτασμούς, τελετές, πανηγύρια κ.λ.π. Μπαίνει λοιπόν ένα θέμα σχετικά με την στάση που πρέπει να κρατήσει απέναντι σε όλα αυτά ως βουλευτής της Αριστεράς.
Και τέλος πάντων, καλά για τα τοπικά πανηγύρια, εφόσον αποτελούν λαϊκή, πολιτιστική έκφραση. Πρέπει, όμως, ο Βουλευτής της Αριστεράς να συμμετέχει με τους υπόλοιπους επισήμους και όπως ορίζει το πρωτόκολλο στην τελετή του εορτασμού του Αγίου; Στις δοξολογίες των εθνικών επετείων; Στις παρελάσεις; Τη στιγμή που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν στο κοινοβούλιο αρνιόντουσαν τον θρησκευτικό όρκο; Τη στιγμή που η Αριστερά έχει αρνητική θέση για τις παρελάσεις; (Μεταξικό κατάλοιπο). Τη στιγμή που όλες αυτές οι θεσμολάγνες νοοτροπίες των πρωτοκόλλων συνάδουν με ένα πολύ αμαρτωλό ιερατείο (πολιτικό κατά κύριο λόγο), και έναν φαρισαϊσμό, που, κακά τα ψέματα, τα πληρώσαμε και εξακολουθούμε να τα πληρώνουμε τοπικά και εθνικά;
Από την άλλη όμως μπαίνει και ένα σοβαρό ζήτημα. Ο Άγιος για κάποιον που έχει ασχοληθεί με την τοπική ιστορία της Ζακύνθου, υπερβαίνει κατά πολύ το τοπικό, θρησκευτικό σημείο αναφοράς. Δεν είναι απλά ο πολιούχος του νησιού, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι το σύμβολο, το σημείο αναφοράς της «ομοϊδεάτισσας κοινωνίας». Μιας κοινωνίας που χαρακτηρίζονταν από την αυτάρκεια και διεκδικούσε την πληρότητα. Το μόνο που της έλλειπε ήταν ένας ντόπιος θεός. Και αφού είχε προλάβει ο Χριστιανισμός, η λύση που απόμενε ήταν ένας ντόπιος Άγιος, τίτλος που επάξια απενεμήθη στον Άγιο Διονύσιο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η φράση των ντόπιων: « Στο Θεό μπορεί να μη πιστεύω, αλλά πιστεύω στον Άγιο». Και μπορεί βέβαια να λέγεται χάριν αστεϊσμού, αλλά είναι ενδεικτική της τοπικής, συλλογικής μνήμης.
Στις δοξολογίες των εθνικών εορτών, θυμάμαι παιδί στο χωριό μου, πάντα έδιναν το παρόν οι βετεράνοι των πολέμων (δε ζουν πια), θυμόντουσαν τα πέτρινα χρόνια (από Μικρασιατική καταστροφή μέχρι και εμφύλιο), έκαναν με τον τρόπο τους, το δικό τους μνημόσυνο σε αυτούς που δε γύρισαν πίσω, χωριανούς, φίλους και συγγενείς, ακόμη και σε όσους δεν τους «έπιαναν» οι ευλογίες του παππά, για πολιτικούς λόγους, αφού δεν είχε αναγνωριστεί ακόμη η εθνική αντίσταση.
Είναι δυνατόν ο βουλευτής να μη συμμετέχει σε τέτοιες εκδηλώσεις; Μήπως η πιθανή, αρνητική στάση εκτός από σνομπισμός, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως δογματική ιδεοληψία;
Αλλά από την άλλη:
Είναι δυνατόν ο βουλευτής της Αριστεράς, μετέχοντας στο τελετουργικό, να γίνεται ενεργό μέλος του «ιερατείου», έστω και άθελά του; Ιερατεία, τελετουργικά και νοοτροπία, που όχι μόνο δεν εκφράζουν το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας, ούτε και την Αριστερά, αλλά το χειρότερο, σήμερα όλοι μας πληρώνουμε αυτά τα ιερατεία και τις νοοτροπίες.
Αν και προσωπικά έχω κατασταλάξει, δεν θέλω να δημοσιοποιήσω εδώ την προσωπική μου θέση. Γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι δεν προέχει καμία θέση σε αυτό το θέμα. Προέχει η αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη στον βουλευτή ό,τι και αν αποφασίσει να πράξει κατά περίπτωση. Γιατί δε μπορεί να φθείρεται με τέτοια διλλήματα όταν μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αναλγησία, την αθλιότητα και την πολιτική αλητεία της κυβερνώσας, εθνικής τρόικας.