ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ // άρθρο του Παναγιώτη Λίβου *

Posted by syrizazante on 28 Ιανουαρίου 2025 · 1 σχόλιο 

Στην αναμονή τώρα. Επειδή φάνηκε ότι ΞΕΡΕΙ και φάνηκε δυναμικά στο  προχθεσινό συλλαλητήριο. Ζητάει το δικό της Οξυγόνο, αυτό που ο κάθε  κομματικός σωλήνας φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να του παρέχει σήμερα. 

Η ελληνική κοινωνία έδειξε ότι η κρίσιμη μάζα που φοβάται η κάθε  κυβέρνηση και εποφθαλμιά η κάθε αντιπολίτευση, είναι έτοιμη και  περιμένει. Τί περιμένει; Αυτόν που μπορεί να εκφράσει την αγωνία του  για το μέλλον με σχέδιο, και την απόδοση δικαιοσύνης στο παρελθόν του και τούμπαλιν. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα… 

Μέχρι στιγμής, και ύστερα από την προχθεσινή εικόνα, κανένα σχέδιο  από κανέναν σχηματισμό, κομματικό ή άλλο, δεν δείχνει να πείθει την  δύσπιστη πλέον -και με το δίκιο της- ελληνική κοινωνία. Το τελευταίο  αποκούμπι που είχε η κοινωνία και ο κάθε Έλληνας πολίτης χωριστά, η  Δικαιοσύνη, έχει αλωθεί και δεν παρέχει τα εχέγγυα για την ισονομία και  την απόδοση Δικαίου που θα διασφάλιζε λίγο-πολύ την δημοκρατική  τους συνύπαρξη. Οι νόμοι ενός διεφθαρμένου συστήματος έχουν  λαβώσει την Δικαιοσύνη και το αίσθημα Δικαίου που αναζητά ο κάθε  πολίτης. 

Ακόμη και με την υπεροπλία στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ, με την ΕΡΤ να έχει  ξεπέσει σε αξιοπιστία χειρότερη και από τρίτης κατηγορίας περιφερειακό  κανάλι με την παρουσίαση της συγκέντρωσης 37 λεπτά μετά την έναρξη  του δελτίου της, η κυβέρνηση κραυγάζει ότι η πραγματικότητα δεν είναι  αυτή που βιώνει ο καθένας μας αλλά αυτή που ευαγγελίζεται η ίδια.  Όμως οι κραυγές της δεν δηλώνουν παρά την αδυναμία της και το άδικο  που κουβαλά στην επίπλαστη εικόνα που θέλει να μας επιβάλει, λες και  είμαστε εμείς, ξανά, οι δεσμώτες του Σπηλαίου. Όμως, το τζίνι βγήκε απ’ το μπουκάλι.. Το ΦΩΣ το έχουμε δει και θα το αναζητήσουμε ξανά. Για  πάντα. 

Η κάθε χρόνο και μαζικότερη συμπαράσταση του κόσμου σε αυτούς που  θρηνούν και βιώνουν την απώλεια, έχει ξεπεράσει σημειολογικά την ίδια  αυτή την πράξη. Έχει ενωθεί με την απώλεια του καθενός μας στα δικά  μας όνειρα, στην δική μας αξιοπρέπεια, σε έναν αξιοπρεπή θάνατο όσο και στον αξιοπρεπή βίο που θέλουμε.

Έχει γίνει έκφραση της δικής μας ασφυξίας. 

Παλαιότερα, στις δύσκολες και επίσης σκοτεινές στιγμές του έθνους,  αυτό το βουβό ποτάμι ψυχών πήγαινε στις κηδείες των επιφανών της τέκνων και έπιανε σύγκρυο τις κυβερνήσεις, αφού δεν αποτελούσε  συμπαράσταση ΜΟΝΟ στην απώλεια του ανθρώπου στο φέρετρο αλλά  επίσης την γνώση της κοινωνίας για τον ενταφιασμό της ελευθερίας του  στην έκφραση, στην δημοκρατία, στην δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια.  Τώρα είναι μπροστά οι αδικοχαμένες ψυχές των παιδιών μας -γιατί είναι  παιδιά όλων μας- και αυτό είναι αδύνατο να καλύψει η κραυγή του κάθε  στελέχους της κυβέρνησης.  

Η ελληνική κοινωνία έδειξε ότι περιμένει αυτόν που θα την εκφράσει. Τα  ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν τους «οργανωμένους» είναι αν  όχι αμείλικτα, τουλάχιστον επιτακτικά και επείγοντα. 

Η ελληνική κοινωνία δείχνει ήδη τον δρόμο σε αυτούς που την  κυβερνούν, δείχνει ήδη το λάθος στην πυξίδα της και περιμένει. Για πόσο  ακόμη δεν ξέρω. Για πόσο ειρηνικά θα περιμένει, δεν ξέρω επίσης. Αυτό  που ξέρω όμως είναι ότι αυτό που έρχεται θα είναι τόσο δυνατό, τόσο  λυτρωτικό που ελπίζω να μην παρασύρει δικαίους και άδικους μαζί. Η  ιστορία διδάσκει και πρέπει να την μαθαίνουμε όπως είναι. Και πάντα  μακριά από το αυγό του φιδιού που οι δύσκολοι καιροί γεννούν. 

Είδωμεν…

(*) Μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ζακύνθου.