ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

Συζήτηση με τον Σταύρο Κοντονή για την πολιτική της ΝΔ, τα θέματα που έχουν ανακύψει σχετικά με την αναστολή της χρηματοδότησης της ΧΑ, την άρση της ασυλίας βουλευτών της, την κατηγορία για εσχάτη προδοσία, και την πολιτική αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου.

Τη συνέντευξη πήρε
ο Στάθης Κουτρουβίδης

Πώς ερ­μη­νεύεις τη στά­ση της κυ­βέρ­νη­σης α­πέ­να­ντι στη Χρυ­σή Αυ­γή πριν α­πό και με­τά τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσ­σα;
Η νε­ο­να­ζι­στι­κή Χρυ­σή Αυ­γή δεν μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται ως έ­να ε­πι­πλέ­ον πο­λι­τι­κό κόμ­μα ή μόρ­φω­μα. Έχει α­πο­τε­λέ­σει, σα­φώς, έ­να ε­πι­τε­λείο κα­θο­δη­γη­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ε­στία για την τέ­λε­ση κα­κουρ­γη­μά­των και σο­βα­ρών α­ξιό­ποι­νων πρά­ξεων, κυ­ρίως κα­τά των με­τα­να­στών με ρα­τσι­στι­κό κί­νη­τρο. Απο­κο­ρύ­φω­μα της έ­κνο­μης δρά­σης της υ­πήρ­ξε η δο­λο­φο­νία του α­ντι­φα­σί­στα α­κτι­βι­στή Παύ­λου Φύσ­σα. Εί­ναι ε­ντυ­πω­σια­κό το ό­τι η α­κε­ραιό­τη­τα και η ζωή των με­τα­να­στών δεν κρί­θη­κε ε­παρ­κής λό­γος για την ά­σκη­ση των α­να­γκαίων διώ­ξεων. Υπήρ­χαν σο­βα­ρά στοι­χεία για τις βίαιες ε­γκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις και ευ­θύ­νες με­λών και στε­λε­χών της ΧΑ, ό­πως προ­κύ­πτει και α­πό τον κα­τά­λο­γο των 32 δι­κο­γρα­φιών που ε­δέ­η­σε να α­πο­στεί­λει ο κ. Δέν­διας στην Ει­σαγ­γε­λία του Αρείου Πά­γου. Η κυ­βέρ­νη­ση ό­χι α­πλώς α­δια­φό­ρη­σε και πα­ρέ­λει­ψε να ε­πι­σπεύ­σει τη δίω­ξη στε­λε­χών και βου­λευ­τών της ΧΑ, που εί­χαν κε­ντρι­κό ρό­λο στα πλαί­σια αυ­τής της ε­γκλη­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, αλ­λά α­ντι­θέ­τως τη συ­γκά­λυ­ψε ε­πί με­γά­λο διά­στη­μα, ε­πι­χει­ρώ­ντας να δι­καιο­λο­γή­σουν την α­πα­ρά­δε­κτη θεω­ρία των «δύο ά­κρων» αλ­λά και να α­ξιο­ποιή­σουν τη φα­σι­στι­κή λαί­λα­πα ως α­νά­χω­μα κα­τά των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων. Δεν έ­χει πε­ρά­σει πο­λύς και­ρός α­πό τό­τε που ε­πί­λε­κτα στε­λέ­χη του πρω­θυ­πουρ­γι­κού γρα­φείου μι­λού­σαν για την κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νερ­γα­σία με τη ΧΑ ως έ­να εύ­λο­γο εν­δε­χό­με­νο. Το γε­γο­νός ό­τι τα στε­λέ­χη της Χρυ­σής Αυ­γής διώ­κο­νται ε­πι­τέ­λους εί­ναι θε­τι­κό, αν και έ­γι­νε με κα­θυ­στέ­ρη­ση και με­τά α­πό μια διαρ­κή συ­γκά­λυ­ψη.

Έχου­με πλέ­ον, μια γεύ­ση α­πό την νο­μι­κή βά­ση της δίω­ξης. Ποια η γνώ­μη σου;
Η χρή­ση της διά­τα­ξης του 187 Π.Κ., με ό­λα τα γνω­στά προ­βλή­μα­τα που ε­μπε­ριέ­χει, δεν πρέ­πει να α­πο­τε­λέ­σει άλ­λο­θι για την μη ε­ξι­χνία­ση των συ­γκε­κρι­μέ­νων δε­σμών κά­θε κα­τη­γο­ρου­μέ­νου με την τέ­λε­ση των βίαιων ε­γκλη­μα­τι­κών πρά­ξεων. Πέ­ρα α­πό τις προ­σβο­λές της σω­μα­τι­κής α­κε­ραιό­τη­τας και της ζωής αν­θρώ­πων, υ­πάρ­χει και έ­να ε­κτε­τα­μέ­νο πλαί­σιο αλ­λη­λο­ε­πι­κά­λυ­ψης με αν­θρώ­πους των σω­μά­των α­σφα­λείας, ή βα­ρειάς κοι­νής ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας με τη μορ­φή της «προ­στα­σίας», των «συμ­βο­λαίων» και άλ­λων μα­φιό­ζι­κων συ­μπε­ρι­φο­ρών. Στο πλαί­σιο αυ­τό α­ξί­ζει να ει­πω­θεί ό­τι με βά­ση το άρ­θρο 282 παρ. 3 ΚΠ.Δ., ο α­να­κρι­τής έ­χει την ευ­χέ­ρεια ε­πί α­δι­κή­μα­τος που ε­πι­σύ­ρει πρό­σκαι­ρη κά­θειρ­ξη της ζώ­νης με­τα­ξύ δέ­κα και εί­κο­σι ε­τών, ό­πως η πε­ρί­πτω­ση της διεύ­θυν­σης της ε­γκλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης, να προ­φυ­λα­κί­σει τον κα­τη­γο­ρού­με­νο ως πι­θα­νό δρά­στη νέων κα­κουρ­γη­μά­των, α­κό­μη και αν δεν έ­χει α­με­τά­κλη­τες ποι­νι­κές κα­τα­δί­κες σε βά­ρος του, ε­νώ στην ζώ­νη της κά­θειρ­ξης ως δέ­κα έ­τη, ό­πως η α­πλή συμ­με­το­χή στην ορ­γά­νω­ση, δε­σμεύε­ται α­πό τη μη συν­δρο­μή α­με­τα­κλή­των δι­κα­στι­κών α­πο­φά­σεων. Συ­νε­πώς, η ευ­θύ­νη για την α­ντι­φα­τι­κή ει­κό­να της πο­ρείας της δίω­ξης βα­ρύ­νει κυ­ρίως την κυ­βέρ­νη­ση και ό­χι κα­τά κα­νό­να τους αρ­μό­διους λει­τουρ­γούς. Αυ­τό δεν πρέ­πει να προ­ξε­νεί ε­ντύ­πω­ση. Το μό­νο που εν­δια­φέ­ρει την κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι η προ­πα­γάν­δα της, για να ξε­πλύ­νει την α­νο­χή που ε­πέ­δει­ξε ε­πί έ­να χρό­νο προς την ΧΑ και τις α­να­φο­ρές σε εν­δε­χό­με­νη συ­γκυ­βέρ­νη­ση συ­γκυ­βέρ­νη­σης. Μας προ­ξε­νεί, έκ­πλη­ξη το ό­τι σύμ­βου­λοι του πρω­θυ­πουρ­γού και στε­λέ­χη των κυ­βερ­νη­τι­κών κομ­μά­των ε­ξα­κο­λου­θούν να ε­πι­σείουν, με­τά α­πό ό­λα αυ­τά, το φά­ντα­σμα των «δύο ά­κρων» ψά­χνο­ντας ε­να­γώ­νια, μέ­σω και της πα­ρα­φι­λο­λο­γίας, για τη «βία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» και της συ­κο­φα­ντίας με τη μορ­φή της συλ­λο­γι­κής ευ­θύ­νης, του α­γώ­να των κα­τοί­κων στις Σκου­ριές. Η πρό­σφα­τη ε­πέ­κτα­ση της συ­ζή­τη­σης για τα «ά­κρα» και προς το ΚΚΕ, την υ­πό­λοι­πη Αρι­στε­ρά και τους κοι­νω­νι­κούς α­γω­νι­στές α­πο­δει­κνύει ό­τι υ­πάρ­χει κυ­βερ­νη­τι­κός προ­βλη­μα­τι­σμός για τη σύν­δε­ση ι­δε­ο­λο­γι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της Αρι­στε­ράς με σχέ­δια ποι­νι­κής κα­τα­στο­λής.

Η δίω­ξη αρ­κεί για την πο­λι­τι­κή α­ντι­με­τώ­πι­ση του ζη­τή­μα­τος;
Και βέ­βαια ό­χι. Το ζή­τη­μα του φα­σι­σμού και του να­ζι­σμού στην Ελλά­δα εί­ναι έ­να με­γά­λο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα και δεν ε­ξαν­τλεί­ται στην ποι­νι­κή διά­στα­ση της Χρυ­σής Αυ­γής.
Η Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί, α­πλώς, να πε­ρι­μέ­νει το έρ­γο των ει­σαγ­γε­λι­κών και α­να­κρι­τι­κών αρ­χών. Τα ποι­νι­κά ερ­γα­λεία κα­τά του φα­σι­σμού έ­χουν δυ­να­τό­τη­τες αλ­λά και ό­ρια. Ο φα­σι­σμός ως κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή θα ε­πι­βιώ­σει της Χρυ­σής Αυ­γής, ό­σο υ­πάρ­χει η φω­τιά που προ­κα­λεί τον κα­πνό. Η Ακρο­δε­ξιά, ο ρα­τσι­σμός αλ­λά και το πα­ρα­κρά­τος, εί­χαν πά­ντο­τε μια υ­παρ­κτή δύ­να­μη και πα­ρέμ­βα­ση στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία έ­ξω και μέ­σα α­πό τη ΝΔ και ι­δίως, της πε­ριό­δου Σα­μα­ρά με τις γνω­στές α­κρο­δε­ξιές της ό­ψεις. Ήταν η συ­γκυ­ρία των μνη­μο­νίων και της ο­ξείας κοι­νω­νι­κής κρί­σης που «χει­ρα­φέ­τη­σε» την Ακρο­δε­ξιά, της έ­δω­σε πιο σα­φή φα­σι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και την ορ­γά­νω­σε ως ευ­μέ­γε­θες ά­κρο. Η Αρι­στε­ρά ο­φεί­λει να ε­νώ­σει τις δυ­νά­μεις της και να οι­κο­δο­μή­σει έ­να ρω­μα­λέο α­ντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα σε γει­το­νιές, σχο­λεία και χώ­ρους δου­λειάς, το ο­ποίο θα δώ­σει ελ­πί­δα στα λαϊκά στρώ­μα­τα α­πέ­να­ντι στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και θα βά­λει φρέ­νο στους νε­ο­να­ζί, θα τους α­πο­μο­νώ­σει η­θι­κά και πο­λι­τι­κά. Να το­νί­σω, ό­μως, ό­τι η δίω­ξη κα­τά των η­γε­τών και στε­λε­χών της Χρυ­σής Αυ­γής δεν μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση, προ­η­γού­με­νο για τον αυ­ταρ­χι­κό έ­λεγ­χο πά­νω στα κόμ­μα­τα που λει­τουρ­γούν στα πλαί­σια του δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος και Συ­ντάγ­μα­τος.

Ποια η στά­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πέ­να­ντι στα νο­μι­κά και συ­νταγ­μα­τι­κά θέ­μα­τα που έ­χουν α­να­κύ­ψει π.χ. χρη­μα­το­δό­τη­ση, άρ­ση α­συ­λίας, α­δί­κη­μα ε­σχά­της προ­δο­σίας;
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­τύ­πω­σε αυ­το­τε­λή πρό­τα­ση νό­μου σχε­τι­κά με την προ­σω­ρι­νή α­να­στο­λή της χρη­μα­το­δό­τη­σης πο­λι­τι­κών κομ­μά­των, ό­ταν έ­χει εκ­δο­θεί κα­τα­δι­κα­στι­κή ποι­νι­κή α­πό­φα­ση ή ε­πι­βο­λή προ­σω­ρι­νής κρά­τη­σης για το άρ­θρο 187 Π.Κ. για τον αρ­χη­γό ή πρό­ε­δρο του κόμ­μα­τος ή τα μι­σά του­λά­χι­στον μέ­λη της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ο­μά­δας. Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τήν και ε­φό­σον οι πρά­ξεις των προ­σώ­πων τε­λέ­σθη­καν στα πλαί­σια της δρά­σης του κόμ­μα­τος, ο Πρό­ε­δρος της Βου­λής ει­σά­γει ε­ρώ­τη­μα στην Ολο­μέ­λεια για το αν πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει η α­να­στο­λή. Η δι­κή μας πρό­τα­ση θέ­τει πε­ρισ­σό­τε­ρες προϋπο­θέ­σεις και εγ­γυή­σεις υ­πέρ της δη­μο­κρα­τίας και της ε­λεύ­θε­ρης λει­τουρ­γίας των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των α­πό ό,τι η πρό­τα­ση της ΝΔ. Μια ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά εί­ναι και η αυ­ξη­μέ­νη πλειο­ψη­φία των 180 βου­λευ­τών, την ο­ποία προ­βλέ­πει η τρο­πο­λο­γία μας. Το ζή­τη­μα της τέ­λε­σης προ­πα­ρα­σκευα­στι­κών πρά­ξεων ε­σχά­της προ­δο­σίας, δη­λα­δή της α­νοι­χτής α­πό­πει­ρας κα­τά­λυ­σης του δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος κα­τά τα άρ­θρα 134 και 135 Π.Κ., έ­χει πλέ­ον τε­θεί α­νοι­χτά και ε­ρευ­νά­ται α­πό τις αρ­μό­διες ει­σαγ­γε­λι­κές και α­να­κρι­τι­κές αρ­χές, κα­θώς α­να­φέ­ρε­ται αυ­τή ως ορ­γά­νω­ση που α­περ­γά­ζε­ται την κα­τά­λυ­ση του δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος. Εδώ, πρέ­πει να υ­πάρ­ξει προ­σο­χή, κα­θώς εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά ό­που εν­δέ­χε­ται να ε­φαρ­μο­σθούν οι δια­τά­ξεις του 134 Π.Κ. με­τά την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρίας και κα­θώς χρειά­ζε­ται μια ι­διαί­τε­ρη ποιό­τη­τα συ­νω­μο­τι­κής δρά­σης για να υ­πα­χθού­με στις προ­πα­ρα­σκευα­στι­κές πρά­ξεις του 134 Π.Κ., κα­τά πο­λύ α­νώ­τε­ρη α­πό ε­κεί­νη της ε­γκλη­μα­τι­κής συ­νέ­νω­σης του 187 Π.Κ.(ε­γκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση) ή του 187Α Π.Κ. (τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση). Χρειά­ζο­νται, δη­λα­δή, στοι­χεία ι­κα­νά να προ­σα­να­το­λί­σουν προς μια συ­νο­λι­κή α­να­τρε­πτι­κή δρά­ση και ό­χι α­πλώς προς ρα­τσι­στι­κές και φα­σι­στι­κές ε­πι­μέ­ρους δρά­σεις.

* Ο Σταύ­ρος Κο­ντο­νής εί­ναι βου­λευ­τής στην Ζά­κυν­θο και μέ­λος της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ