ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

Ημερομηνία: 16/12/2012
Πηγή: http://www.avgi.gr

Του Άγγελου Τσέκερη

Τι θα περίμενε να βρει ένα μέλος του ΚΚΕ στις «Θέσεις για το 19ο Συνέδριο»; Απαντήσεις, ή έστω τη βάση κάποιου προβληματισμού, πάνω στα ερωτήματα που θέτει η σημερινή κατάσταση: Πώς θα αμυνθούν οι λαϊκές τάξεις απέναντι στην επιθετική πολιτική των Μνημονίων; Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική εξόδου από την κρίση; Με ποιες συμμαχίες και ποιο πρόγραμμα; Και το πιο βασικό: γιατί την τεράστια μετακίνηση ψηφοφόρων του δικομματισμού προς την Αριστερά την καρπώθηκαν εξ ολοκλήρου οι «οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ» με το ΚΚΕ να κατρακυλάει από το 8,48% στο 4,5%;

Λεία στον ρεφορμισμό

Σε πείσμα της πραγματικότητας, οι απαντήσεις που δίνονται είναι κάτι περισσότερο από απλοϊκές. Στα δυόμισι χρόνια Μνημονίου οι εργατικές και λαϊκές μάζες, όχι απλώς δεν αντιστάθηκαν, αλλά «έγιναν εύκολη λεία στη νέα περίοδο του ρεφορμισμού – οπορτουνισμού, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, στις πρακτικές όπως: Στην κολακεία του αυθόρμητου σε αντιπαράθεση με τον οργανωμένο εργατικό συνδικαλισμό και την απεργιακή μορφή πάλης, στον συντεχνιασμό, αλλά και την αστική, μικροαστική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία..». Το κίνημα των αγανακτισμένων, «…ενθαρρύνθηκε – αν δεν σχεδιάστηκε κιόλας – από μηχανισμούς της αστικής τάξης, με στόχο τη χειραγώγηση, την πρόληψη ριζοσπαστικοποίησης, με καναλιζάρισμα τμημάτων της εργατικής αριστοκρατίας και μικροαστικών στρωμάτων… Στις γραμμές του συνασπίστηκε ο δεξιός και αριστερός οπορτουνισμός, κυριάρχησαν αντιδραστικά συνθήματα, συνθήματα της μικροαστικής δημοκρατίας, με στόχο το χτύπημα του κινήματος με ταξικό προσανατολισμό…». Στις εκλογές του Ιουνίου απλώς «δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ».

Δυο μορφές αστικής διαχείρισης

Σε αυτή την τεράστια θεωρία συνωμοσίας, με στόχο να παραπλανηθεί ο λαός και να χτυπηθεί το ΚΚΕ, εντάσσεται και κάθε εναλλακτική στρατηγική απέναντι στην κρίση που διατυπώνεται εκτός Περισσού. Για την ακρίβεια εναλλακτική στρατηγική δεν υπάρχει, υπάρχουν απλώς δύο μορφές αστικής διαχείρισης, η φιλελεύθερη και η ρεφορμιστική – οπορτουνιστική, που «έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αντικειμενικά θα οδηγήσει σε νέο κύκλο κρίσης… Στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης, προωθείται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα». Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι απέναντι στην πολιτική των Μνημονίων, ο Περισσός αποκλείει τη συμμαχία με οποιονδήποτε, πάνω σε οποιαδήποτε προγραμματική βάση. Την φιλολαϊκή – φιλεργατική διέξοδο από τον κρίση, σύμφωνα με τις «Θέσεις», θα δώσει μόνο η Λαϊκή Εξουσία, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος και αποδεσμεύοντας τη χώρα από την Ε.Ε.

Συμμαχία με τον εαυτό μας

Αν λοιπόν για την ηγεσία του ΚΚΕ προϋπόθεση διεξόδου από την κρίση είναι η Λαϊκή Εξουσία, πρέπει να μας εξηγήσουν πώς θα φτάσουμε σε αυτήν. Η απάντηση των «Θέσεων» είναι ότι θα φτάσουμε μέσα από τον νικηφόρο αγώνα μιας «συσπείρωσης αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων» και η οποία ονομάζεται Λαϊκή Συμμαχία. Η Λαϊκή Συμμαχία, υπό την καθοδήγηση και πρωτοπορία του ΚΚΕ, διαμορφώνεται «με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ», δηλαδή τις ψευδομετωπικές οργανώσεις που έχει κατασκευάσει το ίδιο το ΚΚΕ, για να διαχωρίσει τις κομματικές του δυνάμεις από οποιονδήποτε άλλον σε διάφορους μαζικούς και κοινωνικούς χώρους. (Και στις οποίες βάσει των «Θέσεων» έρχονται να προστεθούν και οι «Λαϊκές Επιτροπές», που στήνονται στις γειτονιές, για να αντισταθμίσουν τη δυναμική των κινήσεων αλληλεγγύης). Έτσι, χαραμίζονται δεκάδες σελίδες, για να περιγράψει το ΚΚΕ το σύνθετο πρόβλημα της πλατειάς κοινωνικής συμμαχίας με τον εαυτό του, και να βάλει άμεσο ζήτημα Λαϊκής Εξουσίας. Ρεαλιστικός στόχος, τη στιγμή που το κόμμα έχει απολέσει ακριβώς τη μισή εκλογική του δύναμη μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου, και έχει κατρακυλήσει με πάταγο στο 4,5%.

Ο γιαλός είναι στραβός

Τι φταίει όμως για την εκλογική αποτυχία; Η απάντηση στις «Θέσεις» είναι κατηγορηματική. Φταίει η «χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα», «το μελετημένο σχέδιο χτυπήματος του ηθικού κύρους του Κόμματος, με επίκεντρο τα οικονομικά του», «η επίθεση “φιλίας”, με σκοπό να συρθεί το ΚΚΕ σε “αντιμνημονιακή” γραμμή, στην υποστήριξη της αλλαγής μείγματος αστικής πολιτικής διαχείρισης», «οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου από μια αστική διακυβέρνηση» κ.λπ.

Και βεβαίως «οι μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του Κόμματος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος», και το γεγονός ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ δεν σήμανε «συναγερμό στην πρώτη προεκλογική περίοδο για τον κίνδυνο απωλειών του Κόμματος, τη συστηματική προσπάθεια να προωθηθεί σχεδιασμένα η αποδυνάμωση του Κόμματος από τις δυνάμεις του συστήματος». Όλα αυτά σημαίνουν ότι το ΚΚΕ δεν υλοποίησε αρκετά αποφασιστικά τη γραμμή του απομονωτισμού και της ξεροκεφαλιάς. Σημαίνουν επίσης ότι το ενδεχόμενο να συμβάλει το κόμμα με τους δικούς του όρους στη διαμόρφωση ενός πολιτικού και κοινωνικού συνασπισμού ενάντια στο Μνημόνιο είναι κατηγορηματικά εκτός συζήτησης.

Ομολογείται πάντως ότι «ένα μέρος στελεχών δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της πάλης, στους νέους όρους που εμφανίστηκαν, ύστερα από τη δυσμενή αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, τις συνέπειες της κρίσης, με αποτέλεσμα να σταματήσει η ανάπτυξή τους, να εμφανίσουν στοιχεία υποχώρησης». Αυτό, μαζί με μια περιγραφή ασφυκτικότατου οργανωτικού ελέγχου της ΚΝΕ από το ΚΚΕ, δείχνει ότι εντός των γραμμών του κόμματος υπάρχει πλέον ανοιχτός προβληματισμός για το αν όντως ο γιαλός είναι στραβός ή κάτι άλλο συμβαίνει. Φαίνεται δε ότι το ΚΚΕ έχει προβλήματα συνεννόησης και με τους διεθνείς του συμμάχους, αφού στις “Θέσεις” γίνεται λόγος για προβληματισμό σε πολλά Κ.Κ. «με κεντρικό ζήτημα ποια πρέπει να είναι η πολιτική γραμμή δράσης των κομμουνιστών σε συνθήκες κρίσης», για «αντίλογο ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις» και λίγο παρακάτω, για «ιδεολογικοπολιτική κρίση και σημάδια υποχώρησης από ταξική αντιμετώπιση των σχετικών προβλημάτων» που εμφανίζεται στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η Σοσιαλιστική Οικοδόμηση

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: Στο «Σχέδιο Προγράμματος» που είναι ενσωματωμένο στις «Θέσεις» καταλαμβάνουν σελίδες επί σελίδων αναλύσεις για την «Επαναστατική Κατάσταση», τον «καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος στην Επανάσταση», και μια αναλυτική περιγραφή της Σοσιαλιστικής Οικοδόμησης. Το μήνυμα είναι ότι την ώρα που η κοινωνία διψάει για αντίσταση και ανατροπές, ο Περισσός είναι σκληρά αποφασισμένος να παραμείνει κλεισμένος στον εαυτό του και κρυπτόμενος πίσω από μεταφυσικά επαναστατικά δόγματα. Απομένει να δούμε τι θα πουν τα στελέχη, η βάση και ο περίγυρος του κόμματος, που σε πείσμα της ιδεολογικής καθαρότητας της ηγεσίας επιμένουν να διατηρούν την επαφή τους με τον πραγματικό κόσμο.