ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

» Ο ελληνικός λαός βρίσκεται στην κέντρο μιας ολομέτωπης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και των αγορών στους λαούς των χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου. Κάτω από την πίεση της γενικευμένης πια καπιταλιστικής κρίσης και με το πρόσχημα την κρίση χρέους που δημιούργησαν οι ίδιες δυνάμεις (τον καιρό της ανάπτυξης αλλά και μέσω της διάσωσης των τραπεζιτών λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008) οι λαοί της Ευρώπης (πρώτα του Νότου) και ιδιαίτερα ο ελληνικός δέχονται μια επίθεση η οποία παίρνει πια τα χαρακτηριστικά κοινωνικού ολοκαυτώματος. Δεν υπάρχει πλέον καμιά δικαιολογία, τα προγράμματα λιτότητας δεν έχουν καμιά άλλη στόχευση από την ισοπέδωση των δικαιωμάτων των λαών. Η αξιοπρεπής ζωή και η δημοκρατία αποτελούν τον στόχο της εφαρμοζόμενης πολιτικής.»

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα διακυβέρνησης είπε :

1. Ασπίδα κοινωνικής προστασίας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: δέσμη μέτρων, αξιοποίηση των διαθέσιμων κρατικών μέσων, θεσμοί λαϊκής αυτοοργάνωσης και μεταφορά αρμοδιοτήτων σε αυτές κοκ.

2. Ακύρωση των μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης.

3.Καταγγελία δανειακών συμβάσεων και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους, αποπληρωμή του υπόλοιπου με όρους που αναγνωρίζουν την προτεραιότητα των αναγκών του λαού. Χρήση κάθε μέσου για την αντιμετώπιση των πιέσεων, ανυποχώρητη στάση παρά τις δυσκολίες που θα προκύψουν, γνώμονας σε όλες τις στιγμές της διαπραγμάτευσης η προτεραιότητα των αναγκών του λαού, προετοιμασία για όλα τα ενδεχόμενα.

4.Η δημοσιονομική μας πολιτική συνίσταται στην πλήρη ανατροπή της λιτότητας και αντιστροφής της λογικής των μνημονίων: μείωση εσόδων από τον λαό, αύξηση εσόδων από τους οικονομικά ισχυρούς (φορολογία), αύξηση δαπανών για τον λαό (κοινωνικό κράτος), μείωση δαπανών προς του οικονομικά ισχυρούς.
Παραγωγική ανασυγκρότηση με γνώμονα την αξιοπρεπή εργασία, την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, τον σεβασμό στο περιβάλλον. Περιφερειακός σχεδιασμός, συνεταιρισμοί και αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα.

5. Κοινωνική και δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, αντιστροφή των στόχων, ίδρυση δημόσιων τραπεζών για τη στήριξη της λαϊκής στέγης, της αγροτικής παραγωγής, των μικρών και μεσαίων εταιρειών.
Αναστολή ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, ανασυγκρότηση των δημόσιων εταιρειών με μορφές κοινωνικού ελέγχου σε αντίθεση με το κρατικίστικο μοντέλο του δικομματισμού των τελευταίων δεκαετιών.

6. Αποκατάσταση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και εκδημοκρατισμός της λειτουργίας του: προστασία της εργασίας, των ανέργων, της κοινωνικής ασφάλισης, της περίθαλψης, της πρόνοιας. Πρώτη προτεραιότητα η στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας και των νοσοκομείων, των δημοσίων σχολείων και πανεπιστημίων.

Στην εισήγηση του με τίτλο:

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ

ο Δημήτρης Αρβανιτάκης ανέφερε:

«Εκείνο που θέλω να πω εδώ είναι ότι η κεντρική κατεύθυνση των δυτικών κοινωνιών, αυτή που μόλις περιέγραψα, δεν έχει αλλάξει – το αντίθετο. Έχει μπει στη φάση της πλήρους και ραγδαίας εξέλιξής της. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά είναι το σχέδιο για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς τούτη η κρίση χρησιμοποιείται για τη μεγαλύτερη εκδίπλωση του σχεδίου του εκφασισμού. Η απάνθρωπη κρίση, οι εξόφθαλμα ταξικές επιλογές της σημερινής εξουσίας είναι το επόμενο στάδιο της ίδιας διαδικασίας. Ο τρόμος του νεοναζισμού δεν είναι μία ξαφνική και απρόσμενη παραφυάδα της κρίσης: είναι η μορφοποίηση, η μετάλλαξη αν θέλετε, δυναμικών που σε έναν βαθμό προϋπήρχαν και όσο κι αν η εξουσία τον ξορκίζει, στην ουσία τον χρησιμοποιεί για να προωθήσει τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας και μέσω αυτού να υπονομεύσει και να καταργήσει κάθε κοινωνική αντίδραση.»

και συνέχισε

» Μέρα τη μέρα, όμως, καθώς το ψωμί άρχιζε να λείπει από τα σπίτια, καθώς οι μέρες άρχιζαν να ξημερώνουν εφιαλτικά για τα εκατομμύρια των ανέργων, η κοινωνία άρχιζε να ξυπνάει. Μέρα τη μέρα, καταλάβαινε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός… Αλλά ποτέ ο δρόμος της ιστορίας δεν είναι ένας, ποτέ οι κοινωνίες δεν συνειδητοποιούνται με τον ίδιο τρόπο, στην ίδια κατεύθυνση. Δεν υπάρχει κανένας σήμερα στην Ελλάδα που να μην κατανοεί ότι συντελείται μια ανθρωπιστική κρίση, ότι περπατάμε στον δρόμο της καταστροφής μας. Και όμως. Η συνειδητοποίηση είναι ακόμα μερική και συμβαδίζει με την εκτίναξη των αντικοινωνικών συμπεριφορών, της βίας και του ρατσισμού. Γιατί αυτό; »

» Θα πρέπει δηλαδή να μην μας διαφύγει ότι στις δύο-τρεις τελευταίες δεκαετίες συνέβη στην Ελλάδα μία αποενοχοποίηση, μία «νομιμοποίηση» σχεδόν της άκρας Δεξιάς.»

» »; Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντισυστημική, είναι ο πιο βίαιος καρπός αυτού του ίδιου του συστήματος. Μόνο που σήμερα σέρνει τα χτεσινά αφεντικά της και τους υπαγορεύει την πολιτική ατζέντα.»

» Η «θεωρία των δύο άκρων» έρχεται και ξανάρχεται όταν η εξουσία αισθάνεται την ανάγκη να αμυνθεί ή να επιτεθεί, το ίδιο είναι, απέναντι στην κοινωνία που οργανώνεται, που εξεγείρεται. »

» Δεν ξέρω αν η ιστορία μάς διδάσκει τίποτα, αλλά εμείς έχουμε χρέος να μη λησμονήσουμε. Στην Ευρώπη των δεκαετιών της έντασης, στην Ιταλία, στη Γερμανία και αλλού, οι ακροδεξιές οργανώσεις λειτούργησαν πάντα σε συνεργασία με το κράτος, προβοκατόρικα και υπονομευτικά, ώστε να δημιουργούνται οι συνθήκες εκείνες που θα επέτρεπαν την καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα: το μίσος και ο τρόμος που σπέρνουν οι νεοναζιστές εξυπηρετεί τον πολιτικό και οικονομικό αυταρχισμό. Για τη δημοκρατία πρέπει να νοιαστούμε εμείς: η Αριστερά πρέπει αυτό να το γράψει πάνω στη σημαία της, αν θέλει να κινητοποιήσει την κοινωνία. Πρέπει να μη γελαστούμε: ο αντικειμενικός σύμμαχος της αυταρχικής εξουσίας είναι ο τρόμος που σπέρνουν οι νεοναζιστές. Γι’ αυτό, το Μέτωπο που πρέπει να φτιάξει η Αριστερά μέσα στην κοινωνία, πρέπει να χωράει όλους εκείνους που αντιτίθενται, και δεν διστάζουν να το πουν, στον αυταρχισμό της εξουσίας, στην κοινωνική κατάρρευση, στην οικονομική εξαθλίωση, στον νεοναζισμό, στα κηρύγματα μίσους. Πρέπει να το πούμε δυνατά: δεν θέλουμε το μέλλον μας να είναι ούτε η σιωπή, ούτε το μίσος, ούτε ο θάνατος.»