ΣΥΡΙΖA – Προοδευτική Συμμαχία – ΝΕ Ζακύνθου

Η «Εποχή» ανοίγει τις σελίδες της, ώστε να αποτυπωθούν σκέψεις και προβληματισμοί για την πορεία του εγχειρήματος, για τη φυσιογνωμία, τη δομή, τις πολιτικές και κοινωνικές του συμμαχίες.

Ο λόγος δόθηκε σε τρία στελέχη του χώρου. Στον βουλευτή Θοδωρή Δρίτσα, στον Παύλο Κλαυδιανό μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ και στον Αντρέα Καρίτζη, στέλεχος του Συνασπισμού. Τα ερωτήματα κοινά:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε πανελλαδική συνδιάσκεψη, που από πολλούς θεωρείται προωθητική τομή στη μέχρι τώρα πορεία του. Υπάρχουν όμως και ανησυχίες κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να προχωρήσει σε ανοιχτές διαδικασίες, που να εξασφαλίζουν τη δημοκρατική του λειτουργία, την ελκυστικότητά του και ταυτόχρονα δεν θα ακυρώνουν την εξωστρεφή του δράση και την ανάγκη να σταθεί αλληλέγγυος στα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα. Συμμερίζεσαι τις ανησυχίες;

2. Ποιες σκέψεις υπάρχουν ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναβαθμίσει τη συμμετοχή των μελών του, το συλλογικό τρόπο λειτουργίας σε αντίθεση με τη μορφή του κλασικού αρχηγικού κόμματος;

3. Το τελευταίο διάστημα γίνεται συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για το εύρος των κοινωνικών του συμμαχιών. Υπάρχουν όρια, διαχωριστικές γραμμές ή στην προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας θα ακολουθηθεί η συνταγή της πολυσυλλεκτικότητας;

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΡΙΤΣΑΣ

Να μην αλλάξουμε κοινωνική απεύθυνση

1. Οι επιφυλάξεις για κάθε ξεκίνημα είναι θεμιτές. Το βασικό είναι να ξεκινήσουμε. Να ξεκινήσουμε με έμπνευση και με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται.
Χρειάζονται όμως και κάποια εργαλεία. Πρώτα απ’ όλα ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο θα στρατευθούν οι άνθρωποι, παλιοί και νέοι. Ένα σχέδιο που δεν θα «κατέβει» από την ηγεσία, αλλά θα το επεξεργαστούν όλοι μαζί.
Επίσης, ένα οργανωτικό πλαίσιο που θα εξασφαλίζει την ισότιμη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων και στην εκπροσώπηση του νέου σχήματος.
Και φυσικά ένα πλαίσιο δράσης τοπικής, κλαδικής, κεντρικής, που θα εξασφαλίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και αποφασίζει και δρα συλλογικά.
Η δημοκρατία είναι ένα διαρκές αίτημα για όλες τις συλλογικότητες της αριστεράς, που μόνιμα καταζητείται.
Υπάρχει κάτι βαθύτερο που δοκιμάζει διαρκώς το σεβασμό μας στη δημοκρατία, τόσο στη σχέση μας με την κοινωνία, όσο και στις «εσωτερικές» μας λειτουργίες. Όλοι τον επικαλούμαστε μέχρι να τύχουν σεβασμού οι δικές μας απόψεις ή απαιτήσεις. Έτσι όμως η επίκλησή της γίνεται ιδιοτελής και όχι μόνο δεν πείθει, αλλά, το πιο σημαντικό, υπονομεύει τη διεκδίκησή της και την καταξίωσή της.

2. Το αστικό κοινοβουλευτικό και μιντιακό σύστημα πριμοδοτεί τα αρχηγικά κόμματα. Το Σύνταγμα καθορίζει ότι ο αρχηγός του πλειοψηφούντος κόμματος στις εκλογές είναι και ο πρωθυπουργός της χώρας. Η κοινωνία είναι επίσης εξοικειωμένη με τους αρχηγούς. Αρέσκεται να αναθέτει. Αυτό όμως τη μετατρέπει σε οπαδό και όχι σε συμμέτοχο ή συνδιαμορφωτή. Η Αριστερά πρέπει διαρκώς να αντιπαλεύει λόγω και έργω αυτή την αναπαραγόμενη τάση. Όμως και στα κόμματα της αριστεράς υπάρχει μια τέτοια παράδοση προσωπολατρείας, η οποία δεν αμφισβητήθηκε σταθερά, αν δεν καλλιεργήθηκε, ειδικά όταν βρέθηκαν στο τιμόνι των κομμουνιστικών κομμάτων ιδιαίτερα χαρισματικές προσωπικότητες.
Είναι λοιπό δύσκολο να σπάσει μια τέτοια παράδοση και ένα αριστερό κόμμα να προβάλει τον ηγέτη σε μια πολιτική ισορροπία με τις συλλογικές διαδικασίες του κόμματος. Τα δύσκολα όμως πρέπει να τα επιδιώκουμε.
Αναγκαία προϋπόθεση γι΄αυτό είναι το σαφές κοινό πολιτικό πλαίσιο και σχέδιο, αλλά και η σαφής συμφωνία για τα «μέσα πάλης» και την ποιότητα του δεσμού μας με την κοινωνία. Χρειαζόμαστε πολιτικό οπλοστάσιο οραματικό, το οποίο όμως ταυτόχρονα θα ανταποκρίνεται στην επίκαιρη πραγματικότητα και θα αξιολογείται με δείκτες επιρροής στις εξελίξεις απολύτως μετρήσιμους. Όταν κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ έχει σαφή εικόνα του πλαισίου και του σχεδίου, τότε η δημοκρατία και η συλλογικότητα μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Σε αυτά πρέπει να στοχεύουμε διαρκώς και αυτά πρέπει να ζητάμε από όσους συντρόφους και όσες συντρόφισσες αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους.

3. Το 27% εξασφαλίστηκε με την απεύθυνση στους κοινωνικά αδύναμους, στους εργαζόμενους, στους νέους, στους ανέργους. Αυτή η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που έχει βρεθεί εκτός πολιτικής εκπροσώπησης, βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πολιτική αναφορά, χωρίς να ταυτίζεται μαζί του. Ανάγκη πολιτική, αλλά -θα έλεγα- και χρέος μας είναι αυτός ο κόσμος να ταυτιστεί, αν είναι δυνατόν στο σύνολό του, με τους βασικούς στόχους του προγράμματός μας, ώστε να μας στηρίξει και σε μια κυβερνητική περιπέτεια.
Αν αλλάξουμε κοινωνική απεύθυνση και νοθεύσουμε το ριζοσπαστισμό μας, θα χάσουμε αυτό το κρίσιμο κοινωνικό μέγεθος, που μας κατέστησε αξιωματική αντιπολίτευση.
Πριν καταλάβουμε εμείς την όποια, έστω και ασυνείδητη, στροφή μας προς άλλα κοινωνικά ακροατήρια ή χρήσιμες μερίδες για κυβερνητική εξουσία, θα το έχουν καταλάβει αυτοί και θα μας εγκαταλείψουν. Κι αν μας εγκαταλείψουν, θα μας εγκαταλείψουν αυτόματα κι αυτοί που φλερτάρουν σήμερα μαζί μας, λόγω της κοινωνικής επιρροής μας.
Άρα δεν υπάρχουν διλήμματα σε αυτά τα ζητήματα. Επιμονή στην ίδια γραμμή, στις ίδιες βασικές επιλογές, προβολή της ίδιας πολιτικής ταυτότητας, αυτής που αποτυπώθηκε εκλογικά στο 27% επειδή καταξιώθηκε η χρησιμότητά της στη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων πληττόμενων ανθρώπων.
Είναι άλλο πράγμα η εμβάθυνση, η σαφήνεια, η συνοχή και η γείωση των επιλογών μας και άλλο η αλλαγή τους. Έχουμε σοβαρή και δύσκολη δουλειά μπροστά μας.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΛΥΔΙΑΝΟΣ

Για ένα εναλλακτικό, λαϊκό, πλουραλιστικό, ταξικό κόμμα της αριστεράς

1. Πεποίθησή μας είναι ότι ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ θα συμβάλει και στην αντιμετώπιση των ζητημάτων που θέτει η ερώτηση. Ο πλουραλισμός, η συμμετοχή και η δημοκρατική λειτουργία που εξασφάλιζε η ως τώρα λειτουργία μας, με τον προέχοντα ρόλο των συνιστωσών και τον, εν πολλοίς εκχωρημένο, ρόλο των ανένταχτων, έπαιζε προωθητικό ρόλο, αλλά έφτασε στα όριά του. Είναι θετική προϋπόθεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά αυτή τη διαδικασία με ικανή σύμπνοια των δυνάμεων που τον συγκροτούν, δρώντας σε θετικό περιβάλλον ύστερα από ένα τόσο θετικό αποτέλεσμα και με διατήρηση της δυναμικής του.
Τα ζητήματα που τίθενται έχουν ενδιαφέρον και γιατί είμαστε πάντοτε στην εποχή που τα κόμματα έχουν χάσει την αξιοπιστία τους έναντι των πολιτών για μια σειρά λόγους. Αυτό ισχύει και για τα κόμματα της Αριστεράς. Το ότι προηγείται η συνδιάσκεψη του συνεδρίου μάς εμποδίζει να αναπτύξουμε πλήρως την εναλλακτική μας λειτουργία, την ανοιχτή σχέση μας με τους πολίτες και την κοινωνία, τη συμμετοχική αντιεραρχική, αντιγραφειοκρατική μας αντίληψη. Όμως πρέπει να προϊδεάσουμε από τώρα για όλα αυτά. Το πρώτο βήμα, που είναι οι ανοιχτές συνελεύσεις συγκρότησής μας – τις διδαχτήκαμε προεκλογικά, ως αντανάκλαση και των πλατειών – πρέπει να ενισχυθεί χωρίς κανένα φόβο. Να επιμείνουμε, διότι δεν λείπουν οι αδράνειες και αντιστάσεις, στην εμπέδωση μέσα από συζήτηση αυτού του ανοιχτού, εξωστρεφούς, ζωογόνου στοιχείου στις διαδικασίες.

2. Συνεχίζοντας το σκεπτικό τής προηγούμενης απάντησης, θα υποστηρίξω ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ο φορέας αυτός να λειτουργεί συλλογικά. Διαθέτει, πρώτον, προϊστορία διότι αφότου εκκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όντως με πρωτοβουλία στις κορυφές των συνιστωσών, ο ρόλος του κόσμου του που προσήλθε μαζικά, υπήρξε καθοριστικός, ιδιαίτερα στα συμβάντα κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ επιμένοντας στη συνέχεια. Δεύτερον, η τόσο μεγάλη διεύρυνση της πολιτικής του επιρροής δεν ήταν όλο δικό μας έργο, έγινε, από τα ίδια τα κοινωνικά στρώματα που τον ενίσχυσαν, ένα είδος «επίσκεψης – συμμετοχής». Τα δύο αυτά στοιχεία είναι το στέρεο έδαφος για να οικοδομήσουμε φορέα συλλογικό.
Εναντίον μας είναι το ενισχυόμενο από τα ΜΜΕ αρχηγικό αστικό πρότυπο κομμάτων, τα λαϊκά ρεύματα που ρέπουν στην ανάθεση σε αρχηγούς, η αρνητική παράδοση αρχηγικών κομμάτων της Αριστεράς. Η συλλογικότητα, βεβαίως, είναι αντίληψη που διαπερνά ή δεν διαπερνά ένα κόμμα, ιδεολογικό στοιχείο. Στο λειτουργικό επίπεδο, παρόλα αυτά, μπορούμε να φροντίσουμε για κανόνες όπως εκλογή και του προέδρου και της υπόλοιπης ηγεσίας, άρα η/ο πρόεδρος να μην είναι θεσμός ξεχωριστός. Επίσης, ο έλεγχος να γίνεται με βάση το σαφές πολιτικό πλαίσιο που αποφασίζεται συλλογικά, να υπάρχει εναλλαγή, να αποκτήσουμε θεσμούς ανάδειξης στελεχών, να θεσμοποιήσουμε τη συμμετοχή των πολιτών κ.τ.λ.

3. Πρόκειται για κρίσιμο και λεπτό ζήτημα και κίνδυνο που πρέπει να μελετηθεί σοβαρά μεν, χωρίς όμως να μας κάνει πιο «κλειστούς». Πρώτον, το υπόβαθρο της προσπάθειάς μας δεν οδηγεί σε τέτοιες ταυτίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποτέλεσμα και η συμπύκνωση διεργασιών ιδεολογικών, κοινωνικών και πολιτικών, της βαθμιαίας φθοράς του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία προστέθηκε η κρίση του καπιταλισμού. Μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, ιδίως αυτό που αναδύθηκε από τα κινήματα, υιοθέτησε την απάντηση που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι κρίσιμος θεμέλιος λίθος, που συγχρόνως προσδίδει τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και επαναφέρει το ζήτημα της επικαιρότητας του σοσιαλισμού. Δεύτερον, η κρίση και το μνημόνιο ωρίμασε ταχύτατα την ανάγκη ριζοσπαστικών απαντήσεων, όχι στις πρωτοπορίες αλλά στη συνείδηση ευρύτατων στρωμάτων της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε για το ριζοσπαστικό στοιχείο της πολιτικής του, για να δανειστώ μια σκέψη του Σπύρου Ασδραχά. Δεν θα αλλάξει το επόμενο διάστημα, θα ενταθεί.
Υπάρχει, βέβαια, η ανάγκη να απαντήσουμε, στο πώς θα συνδυάσουμε το καθήκον να ανταποκριθούμε στην ιστορική δυνατότητα να θεμελιώσουμε εναλλακτικό, λαϊκό, μαζικό, πλουραλιστικό, ταξικό κόμμα της Αριστεράς, που δεν θα είναι συμπληρωματική δύναμη, με το επίσης σπουδαίο καθήκον να κερδίσουμε την πλειοψηφία της Βουλής και της κοινωνίας άμεσα, για να σταματήσει η καταστροφή. Η προσέγγιση του ζητήματος αυτού με όρους πολιτικής τοπογραφίας έχει ήδη ξεπεραστεί και από τα μεγέθη. Η απεύθυνση πρέπει να είναι προς την κοινωνία. Η μεγάλη δεξαμενή είναι τα βαλλόμενα κοινωνικά στρώματα, τα οποία στην πρώτη φάση, πριν τις εκλογές του Ιουνίου, δεν πείστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ διότι είχαν αυταπάτες – πέρα από φόβους – ελπίδες που τώρα διαψεύστηκαν πλήρως. Στρώματα και τάξεις που πιέζονται τώρα ακόμη περισσότερο: αγρότες, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, μετανάστες, μικρομεσαίοι, μισθωτοί, νέοι, συνταξιούχοι.
Η συγκρότηση μιας κοινωνικής συμμαχίας με σαφές περιεχόμενο κυβερνητικής εξουσίας είναι απαραίτητη και, ταυτόχρονα, απαντά εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο απάντησε το ΠΑΣΟΚ στο έδαφος των μη προνομιούχων. Η υπαρκτή αδυναμία, με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ και των Οικολόγων, να έχεις πειστική πολιτική πρόταση συμμαχιών δεν πρέπει να μας οδηγεί σε κατασκευές -και πρωτοβουλίες- σε τακτικές πολυσυλλεκτικότητας, που μας εμπλέκουν με το παλιό και αφερέγγυο πολιτικό σύστημα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΙΤΖΗΣ

Ο αριστερός προσανατολισμός μάς φέρνει πιο κοντά στον κόσμο

1. Πώς μπορείς ταυτόχρονα να κάνεις ουσιαστικές, δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες, που σημαίνει και επίπονες (χωρίς αυτό να είναι δυσλειτουργία, η δημοκρατία είναι δύσκολη και επίπονη επιλογή, τι να κάνουμε) διαδικασίες, την ίδια ώρα που πρέπει να οργανώσεις ένα πλατύ κίνημα στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους με πολλαπλά καθήκοντα (αντίσταση, αλληλεγγύη, αντιφασισμός κοκ) και δυσκολίες; Και όλα αυτά σε μια τρομακτικά κρίσιμη ιστορική στιγμή μαζί με έναν κόσμο που, παρά τη γρήγορη ριζοσπαστικοποίησή του τα τελευταία χρόνια, είναι εν πολλοίς απαίδευτος, εθισμένος στην ανάθεση και την ευκολία κοκ. Δεν ξέρω, αλλά οι δικές μου ανησυχίες δεν έχουν να κάνουν με το ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν εξασφαλίσει πώς θα γίνουν αυτά που περιέγραψα, αλλά αν έχουμε συναίσθηση του τι είμαστε υποχρεωμένοι να καταφέρουμε. Αντί λοιπόν να ψάχνουμε από τώρα ποιος θα φταίει για την ενδεχόμενη αποτυχία, ας φροντίσουμε όλοι και όλες να πετύχει κάτι που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να γίνει.

2. Είμαι μέλος ενός κόμματος που σε κάθε συνέδριο μιλάει για μια νέα αρχή, για ένα κόμμα των μελών κ.λπ… Προφανώς, για να το επαναλαμβάνει κάθε φορά, κάτι δεν πάει καλά. Οι κληρονομημένες παθογένειες, μια μεθοδολογία απροσδιόριστης διαδικασίας λήψης των αποφάσεων και οι εγγενείς δυσκολίες της δημοκρατικής λειτουργίας είναι μόνο μερικά από έναν μεγάλο κατάλογο των εμποδίων που ανακύπτουν σε κάθε ζωντανή συλλογικότητα. Δεν πιστεύω ότι θα τα υπερνικήσουμε όλα αυτή τη φορά. Όπως δεν πιστεύω ότι πρόκειται να μας προκύψουν πολύ χειρότερες καταστάσεις. Ο αριστερός κόσμος θα είναι δυναμικά παρών στις διαδικασίες για τον νέο φορέα και θα εγγυηθεί τις σημερινές κατακτήσεις εσωτερικής δημοκρατίας και λειτουργίας. Ελπίζω να κάνει και κάποια βήματα παραπέρα. Θα δούμε.

3. Ζούμε πλέον σε μια άλλη ιστορική περίοδο από αυτή στην οποία είχαμε συνηθίσει τα τελευταία 30 χρόνια. Το ρήγμα ανάμεσα σε αυτούς που θα σωθούν και σε αυτούς που θα χαθούν είναι τεράστιο. Το πρόβλημα με τα πρώην μεσαία στρώματα (γιατί περί πρώην πρόκειται) είναι ότι όταν καθορίζουν το πολιτικό σχέδιο ενός κόμματος σήμερα, το καταδικάζουν σε οικτρή αποτυχία. Και τούτο διότι η μετριοπάθεια, η αντίληψη ότι η λύση είναι εύκολη και γρήγορη, η περιορισμένη αντίληψη περί του είδους της ιστορικής αλλαγής στην οποία βρισκόμαστε μπροστά, η εμμονή σε σχήματα του παρελθόντος (τότε που «περνάγαμε καλά» ως μεσοστρώματα) κοκ βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα, δεν είναι «ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα», για να δανειστώ μια ατάκα των πραγματιστών. Ως εκ τούτου πλήττουν θανάσιμα την αποτελεσματικότητα και άρα και την προοπτική κυβερνητικής εξουσίας.
Συνεπώς, στο δικό μου το μυαλό δεν ισχύει το δίλημμα αριστερός προσανατολισμός ή κυβερνητικός προσανατολισμός. Σήμερα, όποιος νομίζει ότι μειώνοντας τον αριστερό προσανατολισμό πλησιάζει την εξουσία, κάνει τεράστιο λάθος. Οι παλιές πολιτικές ταυτότητες έχουν πλέον διαλυθεί. Δείτε τι κάνει η ΧΑ: επιχειρεί να αναδομήσει το εκλογικό σώμα στη βάση των πιο σκληρών στοιχείων της. Το ίδιο κάνει και η υπόλοιπη δεξιά, που ξέχασε τη Μύκονο και την εθνική συμφιλίωση και θυμήθηκε τον Γράμμο και το Βίτσι. Ζούμε σε μια εποχή όπου λαμβάνει χώρα ένα βραχυκύκλωμα: τα πιο «βαριά» ιδεολογικά ζητήματα μπορούν να γίνουν με φυσικό τρόπο δεκτά από εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού και να διαμορφώσουν έναν εντελώς νέο συσχετισμό, ανάλογο των ριζικών λύσεων (είτε θετικών είτε αρνητικών για τον λαό) που απαιτεί η συγκυρία.
Πρέπει να μιλήσουμε απλά και ειλικρινά, να πούμε αυτό που όλοι καταλαβαίνουν, αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν: ο καπιταλισμός είναι γυμνός. Οι νόμοι της αγοράς, η ιδιωτική επιχειρηματικότητα κοκ είναι μπούρδες. Ο φιλελευθερισμός είναι ένα μάτσο ανοησίες που επιχειρούν να μας εξηγήσουν γιατί είναι λογικό να μας εξολοθρεύσουν. Με απλά λόγια και καθημερινές πράξεις να αφήσουμε πίσω μας όλες αυτές τις αρλούμπες που και εμείς ως αριστερά τους δώσαμε περισσότερη σημασία από ό,τι τους αξίζει και να προσπαθήσουμε μαζί με την πλειοψηφία του κόσμου που προορίζεται να χαθεί, να φτιάξουμε μια σοβαρή κοινωνία. Θα εκπλαγούμε πόσο μεγάλη απήχηση θα είχε μια τέτοια προσπάθεια και η προγραμματική μας δουλειά αξίζει να έχει μια τέτοια διάσταση, αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και, τελικά, να κυβερνήσουμε.

Πηγή Εποχή

Να κρατήσουμε ζωντανή την κομμουνιστική προοπτική

Του Σταύρου Κοντονή*

Στρατηγικός στόχος του νέου πολιτικού υποκειμένου δεν μπορεί παρά να είναι η προοπτική ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο συνδυασμός μεταβατικών αιτημάτων και ρήξεων στην προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση

Η προοπτική μετάβασης του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ από πολιτικό μέτωπο δυνάμεων και ανένταχτων αγωνιστών σε ενιαίο κομματικό φορέα έχει γίνει πια αναγκαία. Για τον λόγο κυρίως ότι οι λαϊκές τάξεις όχι μόνο ψηφίζουν αλλά επιθυμούν πλέον να μετάσχουν μαζικά στο εγχείρημά μας. Αλλά και για έναν λόγο ακόμη: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ξεκινά από τη σημαντική επίτευξη της συνάρθρωσης διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων της Αριστεράς, τα οποία υπερβαίνουν την κρίση της, στη βάση της ανασύνθεσης και στην προοπτική της ενότητάς της.

Τίθεται το ερώτημα ποιες κοινωνικές δυνάμεις επιζητούμε να εκφράσουμε. Η όλη γεωμετρία των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων στην Ελλάδα της κρίσης ξεκινά από τη διευρυμένη σύγχρονη εργατική τάξη, η οποία περιλαμβάνει όλη τη χειρωνακτική και διανοητική μισθωτή εργασία που κατέχει θέσεις υποταγής και εκμετάλλευσης στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας καθώς επίσης τους ανέργους και τους επισφαλείς εργαζόμενους.

Η κοινωνική συμμαχία που μας ενδιαφέρει προϋποθέτει την εργατική κεντρικότητα αλλά επεκτείνεται και σε άλλα υπό εκμετάλλευση και πληττόμενα στρώματα όπως οι μικρομεσαίοι αγρότες, τα μισθωτά και αυταπασχολούμενα μεσαία στρώματα. Η συμμαχία αυτή αναφέρεται οπωσδήποτε και στα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, τα οποία από ριζοσπαστική οπτική ασκούν κριτική στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και στη σημερινή κοινωνική οργάνωση.

Ιδεολογική και πολιτική βάση του νέου εγχειρήματος θα είναι το συνολικό πλέγμα των τάσεων και ρευμάτων που συναποτελούν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, δηλαδή οι ποικίλες μαρξιστικές και κομμουνιστικές αναφορές -τα ρεύματα, τα οποία εμπνέονται από τον αριστερό ευρωκομμουνισμό, τον Τρότσκι, τον Γκράμσι, τον κριτικό μαοϊσμό, τον γαλλικό Μάη και το ιταλικό «Θερμό Φθινόπωρο»- αλλά και η αριστερή σοσιαλιστική συνιστώσα, αποτελούμενη από κόσμο απογοητευμένο από το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του, που είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε σημαντικές πολιτικές ρήξεις με το μνημονιακό μπλοκ.

Ήδη από τη δεκαετία του ’80 η ευρωπαϊκή και διεθνής σοσιαλδημοκρατία είχε προχωρήσει σε μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική στροφή και ιδεολογική παράδοση, οι οποίες ήταν ολοκληρωμένες στις αρχές του αιώνα και φάνηκαν πιο ανάγλυφα με αφορμή τα μνημόνια.

Οι παραδόσεις της δικής μας Αριστεράς είναι όλως διαφορετικές από εκείνες της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης». Πρώτον διότι αυτή η έννοια αντιστοιχεί κυρίως στην Κεντροαριστερά, τον βασικό διαχειριστή του κεφαλαίου αλλά και των πελατειακών σχέσεων στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, δεύτερον διότι στρεβλώνει τον ριζοσπαστικό μας χαρακτήρα προς μια διαχειριστική κατεύθυνση και τρίτον διότι δεν μας φέρνει κοντά σε όσους φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ αλλά σε εκείνους που ηγούνται σε αυτό. Προφανώς και επιζητούμε την ανάπτυξη ενός μαζικού και πλειοψηφικού ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ όχι όμως με τα θολά ιδεολογικά εργαλεία των «μη προνομιούχων» και της «δημοκρατικής παράταξης».

Στρατηγικός στόχος του νέου πολιτικού υποκειμένου δεν μπορεί παρά να είναι η προοπτική ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο συνδυασμός μεταβατικών αιτημάτων και ρήξεων στην προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση.

Σε αντίθεση με λογικές, οι οποίες προτάσσουν την προτεραιότητα των παραγωγικών δυνάμεων, την τεχνοκρατία και την υποβάθμιση της ταξικής πάλης, το αίτημα του σοσιαλισμού ως μεταβατικής κοινωνίας δεν μπορεί παρά να συνδέεται αδιάρρηκτα με την κομμουνιστική προοπτική, το άνοιγμα του δρόμου προς μια κοινωνία συνεταιρισμένων ελεύθερων παραγωγών χωρίς σχέσεις εξουσίας και υποταγής, εμπορεύματα, γραφειοκρατία και εκμετάλλευση.

Πηγή: Αυγή